Река на надеж

Ви пренесуваме дел од колумната на Ерван Фуере за Призма:

Еве сме во среда, 4 мај, пред канцеларијата на Специјалното јавно обвинителство, се подготвуваме за секојдневното ПРОТЕСТИРАМ. Облаците се застрашувачки, како да сакаат да не потсетат на предизвиците што стојат пред нас. Но, не ги одвраќаат овие илјадници луѓе кои се собрани во намера да го изразат своето одбивање на владата и на нејзините авторитативни политики.

На почетокот бевме неколку стотици, повеќето возрасни како мене, но со одлучен поглед во очите. Има многу свирчиња и македонскиот еквивалент на вувузелата која стана популарна на Светскиот куп во Јужна Африка пред неколку години. Овде нема бесплатни сендвичи, а ги нема ни сеприсутните автобуси од партијата ВМРО-ДПМНЕ за нејзините оркестрирани провладини протести. Овде луѓето доаѓаат пешки или на велосипед, исполнети со истиот порив да бидат дел од една нова енергија на промени.

Воодушевен сум од топлината на луѓето што се собираат, во пријателска атмосфера, и уште поскромно, од тоа што толку многу луѓе се уште го знаат моето име…Чувствувам длабока понизност и гордост што сум дел од ова семејство обединето во единствена цел. Наскоро ни се придружува и помладата генерација, многумина само што завршиле со работа. Наместо да одат дома на добро заслужен одмор или пак во кафич, што во нормални времиња би било попосакувана опција, тие се придружуваат на секојдневното ПРОТЕСТИРАМ.

Има различни групи на луѓе, од граѓански организации, мажи и жени со совест, кои не се плашат и кои, со своето присуство се одлучни во намерата да му се спротивстават на диктаторството на владеачката партија.

Тие доаѓаат секоја вечер веќе неколку недели наназад, откако Претседателот одлучи да ги игнорира здравиот разум и владеењето на правото. Потпишувајќи општа амнестија за десетици поединци, вклучувајќи и функционери од владеачката партија за кои Специјалното обвинителство поведе истрага за наводна корупција и злоупотреба на моќта, Претседателот го покажа своето вистинско лице на само уште еден инструмент на авторитативното владеење на владеачката партија. Пораката од граѓаните е јасна и гласна – мора да надвладее владеењето на правото. Нема да има мир без правда.

Препознавам многу пријатели во толпата. Застануваме за да се сликаме и за да помуабетиме за старите добри времиња и за нашите заеднички надежи за иднината. Ми ставаат во рака една мала дрвена фигура изгравирана со мојот иницијал Ф, подарок што ќе ме потсетува на оваа вечер. А потоа еден друг пријател, кој е еден од многуте храбри активисти кои се борат за враќањето на демократијата во Македонија, ми дава примерок од неговата книга со поезија.

Целата колумна прочитајте ја на Призма на следниот линк ОВДЕ.