Тричко : Интервјуто на Заев за БГНЕС не е историска ревизија, туку политичка визија

Визија не ревизија

Пишува: Бранко Тричковски

Интервјуто не е историска ревизија, туку е политичка визија.
Тоа е најважната димензија на обраќањето ма премиерот преку БГНЕС.
Во таа тарантиновска поза, Заев како персонификација на Македонија, е како Ума Турман во првите кадри на Кил Бил: во максимално стеснетиот простор на последното почивалиште, тој односно таа, со нокти, со боксови, со колена и рамена, со заби, со последните атоми од предсмртната сила, успеваат да го пробијат гробниот сандак и земјата над него и да излезат од зоната на смртта, живи и со добри изгледи за општото здравје.

Тоа е интервјуто на Заев: пробивање на смртоносната димензија на македонскиот државен и национален прокет, оперативно пуштена во употреба со транзициските крахови на илинденскиот мит и на асномскиот концепт, ослободување на Македонија од себе си, од ропството во себе и отворање на патот за бриселскиот Синај и за ветениот статус, ако може така да се каже, а мислам дека може, затоа што во моќта и визијата на тоа обраќање, со малку добра воља, можеме да го видиме отворањето на европските врати како што Евреите на времето, можеле да го видат излезот во отворањето на водите на Црвеното море.

Интервјуто го прочитав новинарски, значи со низок лет над текстот. Не ми се познати сите детали. Мислам дека не се ниту важни на општиот фон со кој зрачи оваа фантстична симфонија.

Се разбира дека некои факти ќе бидат подискривени, некои чувства повредени, но други, пак, аргументи ќе испливаат на површината и други чувства ќе се родат. Така е тоа во пресвртните времиња. Но, тие елементи никогаш немале, ниту сега ќе имаат, сила да ја засенат моќта на визијата, спремноста со прифаќање на големи лични ризици, да се деминира патот на својот народ кон поубавата иднина.

Негативните реакции се очекувано импотентни. Луѓето како Милчин седат на педалината без лопатки и вртат ли вртат со јазиците, мислејки дека со тие глупави движења ќе го покренат бродот пред надоаѓачката олуја. Не треба многу да им забележуваме. Тие се дури и симпатични во својата заробеност и во немоќта да ги забележат промените низ кои врви светот и преку кои не повикува и ние да се менуваме, да не заостануваме во се, па и во своето разбирање на Македонија. Има нешто што е повеќе инфантилно отколку злобно во нив. Ќе им треба малку повеќе време. Наша должност е да им помогнеме, не да ги отфрламе или маргинализираме.
Во присуство на Македонија ние се однесуваме како телефонска секретарка: пет фрази, патос, користољубив морал, смрзнат ум, глуви сперми…

И кога ќе се спомене Бугарија, веднаш ги истураме стереотипите, изградени главно во времето кога чувството на супериорноста не беше сосема без основа, но во целина, сепак, беше ужасно празно и лажно.

Заев ни дава трамболина на која можеме да скокнеме и да погледнеме зад досегашните многу плитки хоризонти.

Тоа е.

Многу сум охрабрен.

Оставете ги децата на Ваташа во спомените.
Не ги затворајте вратите на животот со нивните глави.