Ја гледам оваа трагична поплава на нашиот ропски менталитет и искрено посакувам да не сум овде, да не го гледам овој тежок простаклук и да не чувствувам ништо. Оти, ќумрам од мака!
Премиерот во заминување Никола Груевски во Шипковица на несреќните луѓе им ветува дека владата ќе испрати механизацијата да ги отстрани наносите од улиците после трагедијата, дека ќе им донесе вода и храна, дека ќе им пружи медицинска помош, дека ќе им пушти струја, дека ќе помогнат војската и полицијата, дека ќе се проценат штетите, дека унесреќените ќе добијат парична помош и обесштетување…
Луѓето околу него трепкаат со очињата и чиниш не дишат. Благодарни се. Дури и среќни. Ветувања на премиерот предизвикуваат почит кај унесреќените и восхит во широките народни маси. Прилогот за Груевски на куртон телевизиите трае двојно подолго од прилогот за драматичната потрага по последната жртва во Шипковица, исчезнатото шестгодишно девојче од семејството Амети.
Верувам дека и во Северна Кореја телевизиските вести се попрофесионални.
Целата колумна може да ја прочитате ОВДЕ
