Татко ми беше спикер на радио Скопје.
Мајка ми хрватица.
Послем потресот из шеестреќа, ме чувал дедо ми у Хрватска. Прв јазик шо сум го прозборел бил хрватскиот.
Пошо и брат ми го чувал, и двуицата, ка шо викат у Кавадарци, си зборевме некоја варијанта на некој спрско-хрватски, као на пример „шта ти је текнуло“. Никад меѓусебно не сме праеле муабет на македонски.
Татко ми пиздеше. Синојте не му зборат македонски, а тој гласот шо влегуе у сите домаќинства.
Послем завршив англиски, живеев у Лондон долго време, поише од денот бев без македонски.
Сеа од трите јазици праам пари, тоа ми е живејачката.
Така шо, минимум стандард за мене е тројазичност.
Максимум стандард, колку шо може детски ум да абсорбира.
И коа ќе видам како од двојазичност се плашат луѓе шо им завршуе презиме на „иќ“, и дома си зборат српски, интестинално се активирам и стануем пречистителна станица.
Јебала вас двојазичност!
Фејсбук статус на Лазар Попов
.gif)
.gif)
