ШОКАНТНО : ЗА ДА СЕ ОДБРАНАТ ОД ВОЛЦИ, СО ПЕТАРДИ В РАЦЕ ОДАТ ПЕШ НА УЧИЛИШТЕ И ПО ШЕСТ КИЛОМЕТРИ

0
1866

Четиринаесет основци од кумановското село Бајловце учат во никакви услови, немаат чиста вода за пиење, тоалет, ниту надгледни средства за нормална настава. Факултети.мк го посети училиштето и помина еден ден со учениците и нивните наставници.

Бисера и Мила пешачат по шест километри преку ридот до дома

Бисера и Мила секој ден стануваат во шест наутро, се облекуваат, ги ставаат ранчињата на грб и излегуваат од дома. Навидум сосема обична слика за ученици што одат на училиште. Но Бисера и Мила и уште десетина деца од неколку села од Општина Старо Нагоричане во зима мора да се „опремат“ и со петарди, и понекое стапче во малите смрзнати рачиња за да се одбранат од волци. Низ планинските ридови, на непрооден терен, пешачат и по три километри во еден правец, додека да стигнат до локалниот пат. Оттаму е полесно, се качуваат во комбето кое ги носи до кумановското село Бајловце. Кога ќе завршат со настава, повторно ги чека истиот пат до дома.

Водата е луксуз за децата од Бајловце


Автомобил не врви до нивните домови

Лето или зима, пеколно жешко или смрзнувачка, овие дечиња за да стигнат на настава мора да пешачат и по шест километри на ден. Братче и сестричка од Аљинце мора да преминат и река за да стигнат до асфалтираниот пат.
– Скокаме на камчиња низ реката, не е голема – велат тие.
Нивните соученици доаѓаат и од Канарево, Жељувино, Облавце.
– Лани им текна да носат петарди за да се одбранат од волци. За среќа, досега не се случило нешто сериозно. Овие дечиња се мали херои – вели одделенската наставничка Љубица Симоновска, која 35 години работи во ова селско училиште.
Малиот Давид од Канарево храбро вели дека воопшто не му е тешко да оди на училиште.
– Во зима студи, потешко е кога ќе падне снег, но не ми пречи – вели тој.

Во време кога сите се мислиме дали да го однесеме своето дете на училиште кога роси, а школото не е оддалечено ни 500 метри, се прашуваме, како е можно мали дечиња во 21 век во Македонија да пешачат со километри секој ден и во олку сурови услови?
Ги прашуваме сите присутни во училницата. Нам не ни е јасно, но ним им е секојдневие. Едноставно автомобил не врви до нивните домови, вели учителката Љубица.

– Таков е теренот. Селата се раштркани, една куќа на еден рид, друга на друг. Поделени се на маала. Пат до нивните домови нема. Затоа секое од нив пеш оди до локалниот пат, од каде што ги зема комбето или теренско возило. Нема друг избор. Зиме првачињата ги испраќаат некои од родителите, но сепак веќе од второ доаѓаат сами. Навикнати се веќе – вели Симоновска.

Таа се сеќава дека пред десетина и повеќе години, кога зимата знаела да биде многу сурова и имало и по неколку метри снег, наставниците преспивале во селото. Некои во училиштето, некои во куќите на жителите.
– Последниве години сме немале такви ситуации – вели таа.

Повеќе за оваа сторија ќе може да прочитате ОВДЕ