Имаме повеќе доктори на науки отколку магариња

Пишува: Д-р Ристе ЉУБОТЕНСКИ

Веќе неколку години севезден ми татне крикот на младите. Најпрво на младите од Средношколскиот, па од Студентскиот пленум, а сега и од „шарените“. Татне од нежниот глас на буревесникот што ги најавува промените. Татне како некоја историска резонанца на ’68-та, по која ништо во Европа не остана исто како порано. Така ќе биде и кај нас – сега и овде.

Зашто како што тој глас од ден на ден станува сѐ постамен, цврст и продорен, толку повоочлив станува молкот на оние кои за денар-два му ја продале душата на Гробарот. Тука, пред сѐ, мислам на академиците на МАНУ, кои по редот на нештата би требало да ги сметаме за „најумните“ меѓу нас. Но, дали навистина е така!? Дали некој човек кој себеси се смета или, пак, другите го сметаат за умен, ќе си дозволи да молчи во време што не е за молчење.

Или, пак, стамено и силно ќе го дигне својот глас против закоравените криминалци, хохштаплери и лажни патриоти. Памети ли некој умен човек дека некогаш во историјата младите биле на погрешната страна. Не! Инстинктот за преживување, кој е внатрешно својство и градивен елемент на самата младост, не им го дозволува тоа.

А нашата политичка реалност е токму таква. На една страна се младите, луѓето што живеат од својот труд и ум, слободоумните и храбрите, а на другата закоравените криминалци од Фамилијата, евтино купените души на администрацијата и пензионерите, кои ќе нема кој да ги погреба. Црно-бело, без нијанси.

Целата колумна ОВДЕ