БОМБА НА САШО ОРДАНОВСКИ: СЕ ГАЗАМ ОД СМЕЕЊЕ, ЛАТАС И ГЕРО ДОБИЛЕ ЗАДАЧА ДА СПРЕМАТ ТЕРЕН ЗА ВРАЌАЊЕ НА ГРУЈО ВО ЗЕМЈАВА!!!

Да се скинеш од смеење: токму во моментот кога стартува обидот за политичка рехабилитација на Груевски – читаме и гледаме деновиве, дека тој „згрешил“ што во свое време не го решил „спорот за името“! – неговата партија, чијшто почесен претседател е самиот тој, не пропушта ден да не изјави дека, кога би дошле на власт, ако можат, би го поништиле Преспанскиот договор со кој се реши, токму, „спорот за името“!

Најновиов „пинг-понг“ околу Груевски, со многу ја-теби-војводо-ти-мени-сердаре, ја заговараат „угледни“ и „влијателни“ новинарски имиња, не знаеш кој од нив е позаинтересиран за успех на проектов: дали старите перјаници на злобната медиумска машинерија на Грујо, или најновиов „редактор“ на современата македонска историја кој, во одење, на месечно ниво менува по некој свој претходен „темелен“ став.

Прво, тоа е навреда за самиот Груевски. Тој десетте години на власт ги потроши за да нè убеди дека СУШТИНАТА на неговата искрена националистичка идеологија се потпира врз тврдењето дека промената на името е промена на македонскиот идентитет, што води до ништење на македонската нација како таква! Таа оркестрирана националистичка хистерија, која сега срамежливо ја доведуваат во прашање токму медиумските архитекти, имено, на таа хистерија, беше една од главните пропагандни полуги за владеењето на неговиот режим. Заради таа долгогодишна валкана кампања многу нивни неистомисленици платија висока цена низ секојдневни шиканирања, лична професионална, политичка и приватна загроза со најконкретни последици, од кои многумина уште не можат да се опорават.

Тоа на довчерашните „гебелсовски медиумски бригади“ на Груевски денеска тешко може да им се објасни, не само затоа што самите дебело се наплатија, туку и затоа што по падот на Груевски комотно си зборуваат, пишуваат и приходуваат во комплетна медиумска слобода, со можност за лични „интроспекции“ и наводна интелектуална „ретроспектива“, каде мислат дека ние, другиве, кои бевме „мети за отстрел“ на нивните гадотии треба, белки, и да им се извиниме што успеавме да ги преживееме нивните потерници, „црвените кругови“ со кои нè објавуваа по нивните медиуми, подметнувањето експлозиви, палењето автомобили, интензивните следења, наместените судења, сликите на жените и децата што ни ги закачуваа по емисиите во кои ни ги објавуваа и домашните адреси и оние одвратни договарања со „началниците“ што ги слушавме низ „бомбите“… Мизерија.

…

Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука